𝙽𝚒: 𝙲𝚑𝚊𝚛𝚖𝚒𝚎 𝙿. 𝙺𝚊𝚍𝚞𝚜𝚊𝚕𝚎
𝚂𝚎𝚌𝚘𝚗𝚍𝚊𝚛𝚢 𝚂𝚌𝚑𝚘𝚘𝚕 𝚃𝚎𝚊𝚌𝚑𝚎𝚛 𝙸𝙸
𝙻𝚕𝚊𝚖𝚎𝚛𝚊 𝙽𝚊𝚝𝚒𝚘𝚗𝚊𝚕 𝙷𝚒𝚐𝚑 𝚂𝚌𝚑𝚘𝚘𝚕
𝙳𝚒𝚗𝚊𝚐𝚊𝚝 𝙸𝚜𝚕𝚊𝚗𝚍𝚜 𝙳𝚒𝚟𝚒𝚜𝚒𝚘𝚗

“𝘽𝙪𝙝𝙖𝙮”, 𝙞𝙨𝙖𝙣𝙜 𝙨𝙖𝙡𝙞𝙩𝙖𝙣𝙜 𝙩𝙪𝙢𝙪𝙩𝙪𝙠𝙤𝙮 𝙨𝙖 𝙠𝙖𝙞𝙨𝙖-𝙞𝙨𝙖𝙣𝙜 𝙠𝙖𝙡𝙤𝙤𝙗 𝙣𝙜 𝙋𝙖𝙣𝙜𝙞𝙣𝙤𝙤𝙣 𝙥𝙖𝙧𝙖 𝙢𝙖𝙜𝙖𝙬𝙖𝙣𝙜 𝙢𝙖𝙠𝙞𝙥𝙖𝙜𝙨𝙖𝙥𝙖𝙡𝙖𝙧𝙖𝙣 𝙖𝙩 𝙢𝙖𝙢𝙪𝙝𝙖𝙮 𝙣𝙜 𝙩𝙖𝙤 𝙨𝙖 𝙢𝙪𝙣𝙙𝙤𝙣𝙜 𝙞𝙗𝙖𝙗𝙖𝙬. 𝙈𝙖𝙖𝙖𝙧𝙞𝙣𝙜 𝙙𝙞 𝙢𝙖𝙩𝙖𝙧𝙤𝙠 𝙖𝙣𝙜 𝙢𝙖𝙡𝙖𝙡𝙞𝙢 𝙣𝙖 𝙠𝙖𝙝𝙪𝙡𝙪𝙜𝙖𝙣 𝙣𝙞𝙩𝙤 𝙣𝙜𝙪𝙣𝙞𝙩 𝙞𝙩𝙤 𝙖𝙮 𝙢𝙖𝙖𝙖𝙧𝙞𝙣𝙜 𝙞𝙝𝙖𝙢𝙗𝙞𝙣𝙜 𝙨𝙖 𝙞𝙨𝙖𝙣𝙜 𝙟𝙚𝙚𝙥𝙣𝙚𝙮.

Ang buhay ng tao ay parang pagmamaneho ng isang jeepney, ikaw ang driver. Sa pagmamaneho mo ng sarili mong buhay, may sasakay at may bababa. Sila ang mga taong dumating sa buhay mo at sa mga taong ito, may iba na biglang mawawala. Ngunit tandaan na ang bawat pasahero na sasakay sa buhay mo ay may ibibigay sa iyo bago bumaba, iyon ay ang pamasahe. May iba na hindi tama ang bayad, may iba na subra ang ibibigay.

Sa buhay mo, ang pamasaheng ito ay ang mga di malilimutang ambag ng mga taong nakapaligid, ang mga alaalang pareho ninyong pinagsaluhan sa isang partikular na araw ng byahe ng buhay mo. May mga alaalang masasaya, maliligaya, malulungkot, masasakit at iba pa na ikaw lang ang nakakaalam. Ang mga pasaherong di mo malilimutan o mahirap kalimutan ay yung nagbayad ng kulang, yung nakipag-away sa iyo dahil nanghihingi ng sukli na siya namang nakalimutan mo kung nagbayad na ba talaga o hindi pa at nagsabi ng “keep the change”.

Bilang isang tagapagmaneho ng buhay mo, wala kang kontrol kung kailan aalis ang mga taong pumasok sa buhay mo. Ang tungkulin mo lang ay ang magmaneho patungo sa tamang destinasyon na dapat mong puntahan. Ang mga taong nakapaligid sayo ay bababa sa kalagitnaan ng byahe mo hihinto kung saan ka dapat huminto.

Sa lahat ng mga taong dumating sa buhay mo, may iilan na tumatak sa puso at isip mo. Sila ‘yung mga taong nakasama mo nang matagal, nakaalitan, nakasama mo sa hirap at kagipitan, kalungkutan at kasiyahan, mga taong dumamay at hindi ka kalian man iniwan, mga taong nagbigay sa iyo ng pasakit, nagpaluha sayo, nagbigay ng sakit ng tiyan sa subrang kasiyahan at iba pa. Gayunpaman, ang pinakamahalaga ay ang katotohanang bawat taong sumakay o sumabay sa byahe ng buhay mo ay may naging ambag sayo na siyang humulma at patuloy na humuhulma sa kabuuan ng iyong pagkatao.

Ang dapat mo lang isipin ay kung paano mo pahahalagahan at gagamitin ang lahat ng binigay ng mga pasahero mo sa iyo bago sila bumaba. Ang mga ala-alang masasakit na naiwan sa iyo ng mga taong nasa paligid mo ay magpapatatag sa iyo at magbibigay ng karagdagang kaalaman sa buhay kung paano mo malalampasan ang mga pagsubok at kung paano mo maiiwasan ang mga paparating na dagok na handang magpalugmok sa iyo. Ang mga masasayang alaala naman ang magpapaalala sa iyo sa kagandahan ng buhay at kabutihang dulot ng mga taong minsan mong tinanggap at naging bahagi ng iyong pakikipagsapalaran dito sa mundong ibabaw.

Kahit na ang mga pasahero ay isa-isang bumaba sa buhay mo, may naiwan naman silang tatak na magagamit mo para mapaandar mong muli ang buhay mo at para makapagpatuloy ka sa susunod na byahe kinabukasan na kasabay ang ibang tao tungo sa isang panibagong paroroonan.

Sa madaling sabi, kung ang isang jeepney na dumaraan sa tamang kalsada ay nakarating nang maayos sa tamang paroroonan, gayundin ang tao sapagkat kung magiging maayos lang ang pagmamaneho mo ng buhay at kung tatahakin mo lamang ang tamang landas, tiyak na makakamtan mo iyong minimithi at maaabot mo ang destinasyong minsang naglaro sa iyong isipan.

Ikaw, paano mo ba minamaneho ang buhay mo? Paano mo ba ginamit ang mga barya-baryang naiwan ng mga taong naging bahagi ng buhay mo? Kung ano man ang sagot, ikaw lang ang nakakaalam.

▁ ▂ ▄ ▅ ▆ ▇ █ END █ ▇ ▆ ▅ ▄ ▂ ▁

NB. 𝑻𝒉𝒊𝒔 𝒑𝒂𝒈𝒆 𝒊𝒏𝒗𝒊𝒕𝒆𝒔 𝒂𝒍𝒍 𝒕𝒆𝒂𝒄𝒉𝒊𝒏𝒈, 𝒏𝒐𝒏-𝒕𝒆𝒂𝒄𝒉𝒊𝒏𝒈 𝒑𝒆𝒓𝒔𝒐𝒏𝒏𝒆𝒍, 𝒍𝒆𝒂𝒓𝒏𝒆𝒓𝒔, 𝒑𝒂𝒓𝒕𝒏𝒆𝒓𝒔, 𝒂𝒏𝒅 𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓 𝒔𝒕𝒂𝒌𝒆𝒉𝒐𝒍𝒅𝒆𝒓𝒔 𝒕𝒐 𝒔𝒉𝒂𝒓𝒆 𝒕𝒉𝒆𝒊𝒓 𝒔𝒕𝒐𝒓𝒊𝒆𝒔, 𝒏𝒆𝒘𝒔, 𝒇𝒆𝒂𝒕𝒖𝒓𝒆𝒔, 𝒐𝒑𝒊𝒏𝒊𝒐𝒏𝒔, 𝒑𝒐𝒆𝒎𝒔, 𝒂𝒏𝒅 𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓 𝒓𝒆𝒍𝒂𝒕𝒆𝒅 𝒘𝒐𝒓𝒌𝒔 𝒇𝒐𝒓 𝒑𝒖𝒃𝒍𝒊𝒄𝒂𝒕𝒊𝒐𝒏 𝒐𝒏 𝑫𝒆𝒑𝑬𝒅 𝑪𝒂𝒓𝒂𝒈𝒂’𝒔 𝒐𝒇𝒇𝒊𝒄𝒊𝒂𝒍 𝒘𝒆𝒃𝒔𝒊𝒕𝒆𝒔. 𝑨𝒓𝒕𝒊𝒄𝒍𝒆𝒔 𝒎𝒖𝒔𝒕 𝒃𝒆 𝘄𝗿𝗶𝘁𝘁𝗲𝗻 𝒊𝒏 𝒂𝒏 𝒆𝒅𝒊𝒕𝒂𝒃𝒍𝒆 𝒇𝒐𝒓𝒎𝒂𝒕 (𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒑𝒊𝒄𝒕𝒖𝒓𝒆𝒔) 𝒂𝒏𝒅 𝒔𝒆𝒏𝒕 𝒗𝒊𝒂 𝒑𝒓𝒊𝒗𝒂𝒕𝒆 𝒎𝒆𝒔𝒔𝒂𝒈𝒆 (𝑷𝑴) 𝒉𝒆𝒓𝒆 𝒐𝒓 𝒆𝒎𝒂𝒊𝒍 𝒂𝒕 𝗽𝗮𝘂_𝗰𝗮𝗿𝗮𝗴𝗮@𝗱𝗲𝗽𝗲𝗱.𝗴𝗼𝘃.𝗽𝗵